ZIJN met wat gevoeld mag worden.
Ik had het plan om heerlijk weekje in Luxemburg te gaan kamperen. Lekker in de natuur zijn en wandelen….. Maar het liep allemaal even anders.
Het voelde als een vlucht. Weg van de pijn die in mij opborrelde, maar die ik nog onderdrukte. Bezig zijn om maar niet te hoeven voelen.
Ik besloot mijn plan te wijzigen. Die keuze te nemen, voelde op zich al als een eye opener. Een plan hebben (hoofd) en de vrijheid voelen (hart) om daar vanaf te wijken.
Dus ik besloot thuis te blijven, om het rouwen toe te laten. Want dat was wat gevoeld wilde worden.
Het gemis wat ineens heel rauw aanwezig was, fysieke pijn van het gemis.
Mijn lichaam wat duidelijk aangaf dat het verdriet gevoeld wilde worden.
Me over geven aan het proces van rouwen… .
Herinneringen op halen met mijn zussen.
Mams muziek luisteren.
Foto’s terug kijken.
De tranen laten stromen en voelen dat er daarna rust en ruimte ontstond en dit elke keer weer, wanneer het zich aandiende.
Na het verdriet, kwam dan ook weer heel veel dankbaarheid. Een glimlach voor alle mooie momenten samen, de liefde voor haar.
Haar karakter, haar kracht, haar eigen wijsheid.
Haar woorden als ik binnen kwam:
“Haa meisje ben je er weer”
Waarna we elkaar een knuffel en een kus gaven en dan over na de orde van de dag. En zo nog heel veel momenten samendie door mijn hoofd gingen .
Best pittig met vlagen. Maar zo trots dat ik die keus heb gemaakt om te luisteren naar de signalen van mijn lichaam.
Deze tijd en aandacht voor herinneringen, is ook wat ze verdient, mijn lieve dapper moeder. 