Ruw van buiten, in een onopvallend bruine schutkleur.
Van binnen glad gepolijst met schitterende parelmoer kleuren.
Het weekdier wat erin leeft, ziet er onooglijk uit, maar is een verrukkelijke delicatesse.
En in sommige oesters gebeurd er ook nog een wonder…..
Als een scherp zandkorreltje in de oester komt, doet dat pijn. De oester lost dit op door de zandkorrel gladder te maken. Het zet dunne laagjes zacht, slijm van parelmoer, af op de zandkorrel. Het omhult het liefdevol. Laagje voor laagje. Het neemt het scherpe pijnlijke zandkorreltje op in zijn innerlijk systeem. En zo ontstaat de parel.
Is het niet een wonder. De oester is instaat iets pijnlijk om te vormen naar een prachtig geschenk. Het te omarmen.
Hoe mooi zou het zijn, als jij dat als mens ook kunt leren. Je pijnlijke, scherpe of negatieve ervaringen liefdevol omarmen en er iets moois van maken. Het als een mogelijkheid tot groei zien.
Het is niet “wat” je overkomt, dat je vormt als mens, maar “hoe” je ermee omgaat.
Liefs Veronica