Als gevoel de vrijheid krijgt, dan heb ik het gevoel dat ik echt leef!
Dansen heb ik altijd al heerlijk gevonden. Vroeger lekker uitgaan en de hele avond dansen. Naast dat ik het fijn vond, me er heerlijk in kon uitleven, was het natuurlijk ook een manier om je te laten zien….. en gezien te worden.
Vorig jaar ging ik voor het eerst dansen vanuit mijn gevoel. Geen ingestudeerde pasjes, maar bewegen op muziek waarbij je de beweging vanuit je lichaam laat komen. Gewoon doen op de muziek wat goed voor mij voelt.
Mijn gevoel zei: “Dat lijkt me heerlijk!”. Mijn hoofd zaaide direct twijfel: “Durf je dat wel”? En “doe effe normaal. Dat ga je toch niet doen!” Ik besloot mijn gevoel van verlangen te volgen en dus besloot ik om te gaan. Hoe spannend ik het ook vond.
Daar stond ik dan, met mijn ogen dicht te luisteren naar een inleidende meditatie. Vandaaruit, werd de dansmuziek opgebouwd. Eerst voelde het wat onwennig en schoot ik regelmatig in mijn hoofd en dus in mijn oude dans-, en gedachtepatronen. Maar omdat ik mijn ogen dicht had, kon ik me afsluiten voor de mensen en de ruimte om mij heen.
Ik voelde mijn, benen, armen en handen bewegingen maken, die ik nog nooit gemaakt had. Ik liet me meevoeren op de wisselende muziek en het ritmes. Ik voelde hoe mijn lichaam echt tot leven kwam. Hoe de energie stroomde. Hoe ik ruimte in durfde te nemen op de dansvloer. Hoe ik mijn vleugels uit durfde te slaan. Volop te voelen dat ik leef, in elke cel van mijn lijf!
Ik was zo blij, dat ik de stap gewaagd had. Nu hoeft dansen, niet jouw manier te zijn…..maar wanneer heb jij je je gevoel gevolgd en de vrijheid gegeven?
Veronica